Үнэндээ би тэр хүнийг танихгүй. Танихгүй гэдэг нь царай харж, үг сольж, мэнд мэдэж үзсэнгүй гэсэн үг. Гэхдээ үг сольж, мэнд мэдэж үзээгүй ч, хөшсөн бийр, бичсэн номыг нь бас чиг олны амаар дамжуулж гадарлана. Хэдийгээр тэрбээр уул хаданд гарч, ой модонд гарч даяанчилж суухгүй ч, сургийг нь сонсох нь гэртээ, цуглуулсан номынхоо санд, цаасан дунд орь ганцаар даяанчилж, бэдэрч, бясалгаж, иссэн бодлоо эвлүүлж суудаг нэгэн. Бас хэлтгий захтай дээл өмсөн, хийд оронд шавилаагүй ч, сэтгэлийнхээ сүмд тарни тоолж суудаг “гэлэн”. Хэдийгээр ганцаар суух атал өөрийнхөө төлөө биш өрөөлийн төлөө санаа чилээж үг эвлүүлж, мөр холбож зовно. Тийм л болоод тэр хүнээс гарсан үг тийм тансаг байдаг биз.
Бидний багад болдог “Болор цом” наадамд урт цагаан сахалтай, монгол дээлтэй, эгээтэй л цамын цагаан өвгөн шиг өвгөн шүлгээ хэлдэгсэн. Ганц сонсоод утгыг нь ойлгох бүү хэл ганц ганц үгийг нь сугалж аваад ч тайлахад бэрх ховор үгс хэлэн зогсдогсон. Эдүгээ ч тэр л багад харсан хөрөг яг л хэвээрээ хаа нэг сонин сэтгүүлийн нүүр, хаяадаа телевизийн эфирт үзэгдэнэ. Гадна талаасаа цагаан өвгөн шиг байтал дотор сэтгэл нь бодьсадва шиг ийм л даяанч бидний дунд бий. Бусдыг гэсэн тэр л шаналандаа төр алгаа дэлгэхэд хүртэл “Монголын минь цөөхөн ард түмнийг ядуу зүдүү хүнгүй, ганц ч гуйлгачингүй болго!
Тийм төрөөс л би шагнал авбал авна, үгүй бол үгүй” гэж хэлж чадсан гэгээнтэн. Ийм л нэг яруу найрагч, зохиолч, гүн ухаантан, сэхээтнийг Дамдинсүрэнгийн Урианхай гэдэг. Урианхай гуайн хэвлүүлсэн 20 гаран боть номоос учиргүй их борлогдсон сураггүй атал уншихад мэргэшсэн хэн болгон түүний бүтээлийг шимтдэг нь харин жам. Тиймдээ ч түүний хүн төрөлхтөнд өргөн барьсан арван боть өнгөрсөн жилийн шилдэг бүтээл болсон. Тэгээд л Монголоос хоёр дахь удаагаа нобелийн шагналд түүний нэр дэвшиж буй.